یک سیارک به اندازه آسمان‌خراش فردا از کنار زمین عبور می‌کند

یک سیارک به ارتفاع تقریبی یک آسمان‌خراش ۵۰ طبقه فردا (یکشنبه) از فاصله چند میلیون کیلومتری زمین عبور می‌کند که این نزدیک‌ترین فاصله عبوری آن از زمین در ۱۰۰ سال اخیر است.

به گزارش گروه علم و آموزش ایران اکونومیست از پایگاه خبری لایو ساینس ( livescience)، این سیارک موسوم به ۲۰۲۲ KY۴ که یک توده بزرگ سنگی است از فاصله حدود ۳.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

۸ میلیون مایلی (۶.۱ میلیون کیلومتری) زمین عبور می کند، این فاصله در حدود ۱۶ برابر میانگین فاصله کره ماه از زمین است. این فاصله نسبت به فاصله عبوری  سیارک ۲۰۲۲ NF بسیار دورتر است که روز هفتم ژوییه از فاصله ۵۶ هزار مایلی (۹۰ هزار کیلومتری) زمین – معادل ۲۳ درصد میانگین فاصله ماه از زمین عبور کرد.

سیارک ۲۰۲۲ KY۴ در حدود ۸۸ متر قطر دارد و با سرعت حدود ۲۷ هزار کیلومتر بر ساعت حرکت می‌کند که در حدود هشت برابر سرعت گلوله تفنگ است.

این صخره فضایی در گذشته نیز چندین بار از کنار زمین عبور کرده که آخرین مورد آن در سال های ۱۹۵۹ (۱۳۳۸ شمسی) و قبل از آن ۱۹۴۸ میلادی (۱۳۲۷ شمسی ) بوده است. محاسبات سازمان هوانوردی و فضایی آمریکا «ناسا» حاکی است که این سیارک باردیگر در ماه مه (اردیبهشت - خرداد ماه )سال ۲۰۴۸ میلادی (۲۶ سال دیگر) به نزدیکی زمین می رسد.

ناسا و سایر سازمان‌های فضایی هزاران مورد از اجرام آسمانی نزدیک به زمین مانند این سیارک را رصد می‌کنند، هر چند این اجرام آسمانی میلیون‌ها مایل با زمین فاصله دارند اما یک احتمال پایین وجود دارد که مدار چرخشی این سیارک‌ها ناشی از تاثیر میدان گرانشی اجرام بزرگ تر مانند یک سیاره، اندکی تغییر کند. حتی یک تغییر کوچک در مدار چرخشی هر سیارک ممکن است آن را در مسیر برخورد با زمین در آینده قرار دهد.

ناسا در نوامبر ۲۰۲۱ (آذر سال گذشته) یک فضاپیمای منحرف کننده سیارک (DART) به فضا پرتاب کرد که قرار است در فصل پاییز عملیات منحرف ساختن سیارک ۱۶۰ متری «دیمورفوس» را به انجام برساند. این برخورد موجب نابودی سیارک مزبور نخواهد شد اما ممکن است مدار اولیه آن را اندکی تغییر دهد.

این ماموریت به آزمایش کارایی تغییر مسیر سیارک‌ها در صورتی که در آینده خطری متوجه زمین کنند، کمک می کند.  

  منبع: خبرگزاری ایرنا برچسب ها: سازمان فضایی آمریکا ، اکتشافات فضایی ، سیارک

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: سازمان فضایی آمریکا اکتشافات فضایی سیارک زمین عبور

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۵۰۰۴۸۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

احتمالا در آشوب‌های اولیه منظومه شمسی، مشتری در تشکیل ماه موثر بود

ایتنا - اخترشناسان با بررسی ترکیبات و موقعیت‌ دنباله‌دارها و سیارک‌ها نتیجه گرفته‌اند که دوران پرآشوب اولیه شکل‌گیری منظومه شمسی، احتمالا شاهد رخداد ناپایداری بزرگ بوده است.
دانشمندان می‌گویند که طی کمتر از ۱۰۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی، رخدادی به نام «ناپایداری بزرگ» رخ داده است، رخدادی که در جریان آن ۴ غول گازی منظومه شمسی دچار اعوجاج و آشفتگی مداری شدند و اجرام کوچک‌تر منظومه شمسی را از مدارشان منحرف کردند.

نتایج بررسی اخترشناسان نشان می‌دهد که تغییرات مدار مشتری ممکن است سبب ناپایداری مداری در سیاره‌ای به‌ نام «تیا» شده باشد. به گفته آن‌ها، ناپایداری مداری این سیاره درنهایت سبب برخورد آن با زمین و شکل‌گیری ماه شده است.

اخترشناسان با بررسی ترکیبات و موقعیت‌ دنباله‌دارها و سیارک‌ها نتیجه گرفته‌اند که دوران پرآشوب اولیه شکل‌گیری منظومه شمسی، احتمالا شاهد رخداد ناپایداری بزرگ بوده است. به عبارت دیگر، دیدگاه غالب دانشمندان امروز این است که اجرام منظومه شمسی از یک دیسک غبار و گازی پیرامون خورشید شکل گرفته‌اند. اما مساله بر سر این است که ترکیبات شیمیایی بسیاری از سیارک‌ها و دنباله‌دارها با پراکندگی مواد درون این دیسک تطابق ندارد و این حاکی از آن است که این اجرام در گذشته از مدار اولیه خود جدا شده‌اند.

به گفته دانشمندان، غول‌های گازی منظومه شمسی، یعنی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون ، اوایل شکل‌گیری منظومه شمسی به یکدیگر نزدیک‌تر بوده‌اند.

برهم‌کنش‌های گرانشی این غول‌های گازی با خرده‌سیاره‌های فراتر از نپتون سبب شد تا زحل، اورانوس و نپتون از خورشید دورتر شوند و، در عین حال، مشتری به خورشید نزدیک‌تر شود.

اخترشناسان می‌گویند این تغییرات مداری درنهایت سبب ناپایداری مدار اجرام درونی منظومه شمسی شده است. درواقع این دیدگاه بر مبنای یکی از جامع‌ترین مدل‌های تحولات منظومه‌ی شمسی مشهور به مدل نیس است.

این مدل کلاسیک نیس، که در سال ۲۰۰۵ میلادی مطرح شد، بسیاری از ساختارهای منظومه‌ شمسی، ازجمله کشیدگی مدارهای سیارات بزرگ، به تله‌افتادن قمرهای نامنظم زحل و نیز ویژگی‌های مداری تروجان‌ها را توضیح می‌دهد و به مهاجرت سیاره‌ مشتری به داخل دیسک عظیم خرده‌سیارات می‌پردازد.

پژوهشگران اینک با توجه به موقعیت سیارک‌ها در مدار مشتری، حدس می‌زنند که این رخداد باید حداکثر ۱۰۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی رخ داده باشد.
  نقش مشتری در شکل‌گیری ماه
تاکنون یکی از پرسش‌های اصلی دانشمندان زمان دقیق شروع این ناپایداری بوده است. اما به‌طور کلی اخترشناسان بر این باورند که این رخداد حدودا ۶۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی رخ داده است.

اخترشناسان در بررسی‌های تازه‌شان بر شهاب‌سنگ‌های کندریت انستاتیت کم‌آهن تمرکز کرده‌اند که از نظر ترکیب و نسبت ایزوتوپی بسیار شبیه مواد تشکیل‌دهنده زمین است. این بدین معنا است که کندریت‌های زمین و کندریت انستاتیت کم‌آهن احتمالا از یک قسمت از دیسک غبار منظومه شمسی آمده‌اند.

اما این شهاب‌سنگ‌ها دیگر در نزدیکی زمین یافت نمی‌شوند و رصدها حاکی از آن است که آن‌ها به سیارک‌های خانواده آتور در بیرون کمربند سیارکی میان مریخ و مشتری تعلق دارند. به باور دانشمندان، احتمالا رخداد ناپایداری بزرگ سبب شده است که این سیارک‌ها به جای کنونی خود کشیده شوند. نکته مهم اینجاست که برخورد زمین و سیاره فرضی تیا نیز تقریبا در همین زمان رخ داده است. دانشمندان، براساس تلفیق داده‌ها، می‌گویند که این برخورد بزرگ احتمالا درنتیجه این ناپایداری بزرگ رخ داده است.

با این همه، اخترشناسان می‌گویند که این نتایج قطعی نیستند و اثبات قطعیت رخدادهای  ۴.۵ میلیارد سال پیش کار ساده‌ای نیست. اما اینکه برخورد بزرگ یک جرم با زمین، آن هم دقیقا در همین زمان، سبب تشکیل ماه شده است موجب می‌شود که یافته‌های اخیر از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار باشد. این یافته‌ها در اواسط ماه آوریل امسال در مجله «ساینس» منتشر و جزئیات آن در مجمع عمومی اتحادیه زمین‌شناسی اروپا در وین ارائه شد.